Category Archives: Poezi Dashurie
Fund në mallëngjim
Kur nisa dita aq e heshtur
Nëpër natë mos prit për zhurmë
Veç mendime vijnë të ngjeshur
E në një të ç’rregullt, turmë!
Kur nis dita pa të patur
Nëpër natë nuk kapesh ti
Dashuri, pas ëndrrash kapur
E pas heshtjes, dashuri!
Me mijëra netë
Nuk ka mbiemër të t’përshkruaj,
As epitet të t’krahasoj,
Një cigan në vend të huaj,
Bardh’ e zi të pikturoi!
Të kam përballë portret i vjetër,
Pikturë e lirë edhe e thjeshtë,
Eshtë zhubrosur ajo letër,
Nga ai shi, at’herë në vjeshtë!
Më duaj nesër
Do të më duash nesër i dashur si sot?
Do t’a shoh përsëri këtë dritë në sy?
Me dashuri kurrë nuk mjaftohemi dot
Kemi lindur për të mos qenë vetëm, por dy.
Do më duash kur sytë ta humbasin shkëlqimin?
Po kur frikërat e mia mbi ty të bien rëndë?
Nëse pa dashur grindavece do të bëhem?
Mund të më zbusësh me puthje a ndonjë këngë?
Mrekullia edhe shpirti
Mund t’i falësh dikujt trupin
Zemër, duar, mish e thua,
Vjen një ditë e i merr prapa
Sepse thjesht i ke dhënë ”hua”.
Por gjëkund në dor’zon shpirtin
Sërish prapa nuk të vjen,
”Bota jote e padukshme”
Ky është shpirti… Më se gjen!
Rri urtë o brenga ime
Rri urtë o brenga ime dhe falmë qetësinë,
Ti mbrëmjen e kërkoje, ja tek po zbret tani,
Pëlhurën mbi qytet të mugëtit po e shtrin,
Disave u sjell paqe, të tjerëve mërzi.
Kur turma e ndyrë e njerzve, që veç dëfrime dinë,
Të fshikur nga kamxhiku i Epshit në gosti,
Të poshtër zhgryhen krejt ndërsa pendime u vinë,
O Brengë, nëma dorën, me mua eja e rri.
Ndjenjë, o ndjenjë
Ndjenjë o ndjenjë që s’më lë rehat
E do zemrën fare pranë gjithmonë,
Ta përkëdhelësh deri në mesnatë
Sa herë që prushi të përvëlon.