Tag Archives: poezi ndarje
Stinët
Pash një udhë pa fund nga lart
Thash t’a marr dhe ashtu bëra,
Ajo që dukej aq e gjatë
Disa “stinë” ishte e tëra.
Disi kështu është edhe jeta
Si një shfaqe në teatër,
“Stinët” ikin si shigjeta
Duken shumë, janë veç katër.
Bota kështu është e qëndisur
Udhë plotë që s’çojnë gjëkund,
S’ kupton gjë pa u nisur
Nisesh…, dhe kupton në fund.
Poezi nga: Bledi Ylli
E beftë ardhja yte
Tek ecje si zvarritja e vonesës së viteve
kur koha shtrin harresën mbi ne të dy,
u dergjëm larg, sa larg syrit të përmalluar,
larg dhembjes që vragë të shumta la
pas refleksesh rozë të kohëve të shkuara
ndonëse, për dashuri u betuam.
Ti ike dhe pas vetes le vetëm erë malli!
Më merr
Po pra vazhdo brenda vetes më merr
më zhduk nën lëkurë të më kesh aty,
e mos më ler të eci unë nëpër ter
ma mer edhe shpirtin të bashkohet me ty.
Më mer i dashur në krahët e tua
e në trupin tënd të shkrihem e të bëhem një,
mos më lër jashtë trupit, jo, s’dua,
më mer në atë ëndërr që të fle nuk më le.
Më mer se vetëm pranë teje mund të gjej qetësi
pranë teje e ndjej parajsën më shumë,
më struk aty ku gjej vetëm dashuri
më vidh, thyeji, shpartallo ligjet që zemrës ju vunë.
Poezi nga: Xhesi F. Adili
Larg e ndodhur
Sa děshirě tě flas k’tě mbrěmje
Ku dhe hěna shndrinĕ nga larg,
Ti je muzě qě m’ fle ně měndje
Dhe kur shkruaj, hyn nĕ varg!
Sa děshirě tě flas k’tě mbrěmje
Ku dhe hěna shndrině e plot,
Tek lodroně, tě shoh me ěndje
Por çfarë je qě s’ tĕ prek dot.
Mendja ime
Mbrenda kafkës time jeton porsi në çeli,
Ndihesh e nervozuar, je mbushur plot mëri,
Ke të drejtë të stresohesh e të tensionohesh,
Vetëm se e dashur, mos më ndjej mërzi.
Pa çka mendimi yt i bukur dhe i tjerrur mirë
Hudhet në kosh pa vlerë ngase ata ndryshe mendojnë,
Bëje ishullin e ëndrrave brenda kokës time,
Mbase kot lodhesh kur nuk të kuptojnë.
Me fjalë të tjera si të të sqarohem në varg,
Mendjet janë si sytë e bota ka sy të bukur,
Miliona njerëz ecin, në fushën me lule,
Vetëm ca sy shohin mbi petal një flutur.
Poezi nga: N.i.S
Ti, vetëm ti
Nuk mund të them si ndjehem mbrëmjeve pa ty
Ku dielli braktis bukur, atë të fundit ngjyrë,
Kur dhe neonët ndizen, si njerëz ngjajnë pa sy
Dhe pemët gjysëm-duken, si njerëz pa fytyrë!
Më pyet ka njerëz rruga? Ka si jo, gjithmonë
Rendin, i trembë nata dhe zënë folenë e tyre,
Unë që endem rrugëve, pres të bëhet vonë
Më pëlqejnë të gjitha, nuancat e kësaj ngjyre!