Tag Archives: me mungon
Pikë e fundit
Lëshoi dhe shiu të fundit pikë
Si gur i ftohtë qëlloi mbi mua,
U var kristal nëpër qerpikë
Me lotët e mi u ngatërrua!
Çudi si ndjehet ndonjëherë njeriu
Krejtësisht i vetëm mes njerëzish turmë,
Të digjet shpirti porsi qiriu
Vetëm me veten, pa fare zhurmë!
Trotuari i nostalgjisë
Pëshpërin sonte vetmia
Bashkë me gjethet hiqet zvarrë,
Trotuar, pllaka me vija
Heshtje, gjethe, trotuar.
Rrugë e gjatë e monotone
Hapa malli të pafund,
Zemra do ”destinacione”,
Kurse ti, nuk nxjerrë ”gjëkund”.
Mungesa jote
Ndihem vetëm këtë natë,
E nuk po gjej aspak qetësi,
Mendja fluturon atje larg,
Atje ku ndodhesh ti.
Në dhomën tonë asgjë s’ka ndryshuar,
Mungon ngrohtësia që sillje ti,
Piktura jote mban murin zbukuruar,
Heshtazi më bën shoqëri.
Do që me mua të bisedosh,
E me shikon drejte e ne sy,
E me vështrimin tënd të qetë,
Si i zene ne faj me rri.
Poezi nga: Luljeta Gjosha Pashollari
Dëshira në të kundërt
Mund t’i quash përgjërim, lutjet e mia
Mund të thuash që jam çmendur e s’e di,
Po kur zemra bëhet plagë nga dashuria,
E vështirë t’pajtoj një tjetër, dashuri!
Mund të thuash që dhe vitet i merr era
Mund t’i quash një pjesë jete pa rënd’si,
Po një zemër e plagosur rri tek ”dera”,
Edhe qan për ato vitet ”unë dhe ti”!
Tashmë dyert t’i kam mbyllur dhe pse s’doja,
Me dëshiren në të kundërt do t’jetoj,
Do të jetë më e bukur paranoja,
Sesa puthje krejt pa ndjenja në nevojë!
Dëshirë mistike
Je një zjarr që djeg vazhdueshëm
Çdo qelizë, në çdo detaj,
Ekuacion i pakuptueshëm
E kush tjetër mund të t’ngaj’ .
Je dëshirë që rri mistike
Brenda shpirtit tim merr frymë,
Bukuri mitologjike
Në humnerën tënde shtymë.
Eklips
Sonte dita u bë natë,
Pa eklips, vetëm nga ti.
U fsheh nën flok’t e tu të gjatë,
N’atë të zezën, mrekulli.
Prisja unë një fjalë nga ty,
Ti e qetë, përdhe vështroje,
Kokën të ngrita, të t’shoh në sy,
Të pash unë, ti s’më shikoje!