Tag Archives: dashuria
Do të vij
Vështroj diellin tek perëndon
hedh vështrim rreth detit të qetë,
ti je larg, shumë larg meje
e une, jam e vetme larg teje.
E vetme në këtë tokë të huaj
dhe s’gjej dot ngrohtësi,
e kur shtrihem të flej
në mendje më vjen vetëm ti.
Unë do të vij te tin ë ëndërr,
unë do të vij, më prit,
jeta ime është ëndërr është ankth,
syve të mi t’u kthejë dritë!
Poezi nga: Rudina Baktu
Stinët
Pash një udhë pa fund nga lart
Thash t’a marr dhe ashtu bëra,
Ajo që dukej aq e gjatë
Disa “stinë” ishte e tëra.
Disi kështu është edhe jeta
Si një shfaqe në teatër,
“Stinët” ikin si shigjeta
Duken shumë, janë veç katër.
Bota kështu është e qëndisur
Udhë plotë që s’çojnë gjëkund,
S’ kupton gjë pa u nisur
Nisesh…, dhe kupton në fund.
Poezi nga: Bledi Ylli
Për një rigë dashuri
Nën mështekën, liri
Rri, me flakë t’vdekjes, me afsh shpirti, si i harlisur,
Për një, rigë dashuri
T’fshehur, buzëve të malësores, me sytë e qëndisur.
Si shqiponjë mbi bjeshkë, kur m’i derdh shikimet, ballit
Me frymën e jetës, ku i lamë, kujtimet e rinisë,
Mes dy buzëve të Sharrit, te gurra, ku buron uji i mallit
Nga zemrat me dhimbje, nëpër xixa t’dashurisë.
Nën mështekën, liri
I heshtur, rri, para mëkatit që nuk falet, nëpër malësi,
Për një, rigë dashuri
Që i mbeta borxh, malësores, kur mbeta pa Shqipëri.
Pa fjalë
Mbetem pa fjalë,
kur zhytem në mendime të thella,
e vështrimet nguliten diku,
kur sytë shohin realitetin,
imagjinojnë diçka tjetër
e arrijnë të vështrojnë edhe përtej largësive!
Po, mbetem pa fjalë,
kur ndryshe flet zëri i brendësisë,
se imagjinata mbetet imagjinatë
e realiteti ky që është!
Realitet që më bën të flas dhe përsëri hesht!
Rri urtë o brenga ime
Rri urtë o brenga ime dhe falmë qetësinë,
Ti mbrëmjen e kërkoje, ja tek po zbret tani,
Pëlhurën mbi qytet të mugëtit po e shtrin,
Disave u sjell paqe, të tjerëve mërzi.
Kur turma e ndyrë e njerzve, që veç dëfrime dinë,
Të fshikur nga kamxhiku i Epshit në gosti,
Të poshtër zhgryhen krejt ndërsa pendime u vinë,
O Brengë, nëma dorën, me mua eja e rri.
Epos lulesh
Aq shumë di e s’kam ç’të them
Për ty e shkroi gjithçka natyra,
Gjithë trupi yt është një poemë
Pikturë e çmuar është fytyra.
Eh, ato flokë që rrjedhin supesh
Si në Vezuv llava një kohe.
Më shpuri Zoti në epos lulesh
Edhe më tha: Tani shijoje!