Category Archives: Poezi Dashurie
Tingujt e kitarës
Me kitarë këndoj lënduar
melodinë që doje ti,
ulur në cep të një dritare
e mendoj sikur vjen ti.
Teksa flisje ti me endje
E me trup më beje finde,
Përmbi taka kryelartë
Ishe ti muza ime.
Dashuri…
Ti më prek e unë tundohem
Si i djegur bëhem hi,
Kur largohesh, dëshpërohem
Të jetë vallë kjo, dashuri?!
Ti më flet e unë i humbur,
të vështroj… E humb më shumë,
S’gjen themel zemr’ e lëkundur
Rrëmbejnë ndjenjat si një lumë!
Pena e artë
Sa herë kam vdekur duke pritur
Si Bukovski e të tjerë.
Jam ringjallur, po në pritje
”Shpirti del vetëm një herë”!
I fiksuar drejt tavanit
Si Bukovski e di mirë.
Për një gjest, një fjalë, një shenjë
”Vdisja” netëve me dëshirë!
Sa të vdekur mes të gjallësh
Në një botë, ku vdes një herë.
Turma njerëzish, vorbull fjalësh
Pritje, mall, parajs’ e ferr!
Në cdo pritje ka qetësi.
Edhe lotë që rrjedhin lumë.
Prisja unë, të vije ti
Prisje ti, të vija unë!
Askush s’erdhi e prandaj
Thash të rroj kështu së gjalli.
Mirë, Bukovskin do e ndaj
Si t’shpëtoj nuk di, nga malli?!
Erë që fryn ëmbël
Erë që fryn ëmbël mbi tokën e nxehur
Ikona kujtimesh rreshtohen ne rradhë.
Ti, pret në një qosh e heshtur
Unë të shoh nga larg e s’mund të të marr!
Ikona më e bukur e kujtimit më të bukur,
je ti, por unë nuk të flas dot.
Dashuri e spostuar në një qosh’ kujtimesh
E megjithatë nuk i largohesh dashurisë!
Pikë e fundit
Lëshoi dhe shiu të fundit pikë
Si gur i ftohtë qëlloi mbi mua,
U var kristal nëpër qerpikë
Me lotët e mi u ngatërrua!
Çudi si ndjehet ndonjëherë njeriu
Krejtësisht i vetëm mes njerëzish turmë,
Të digjet shpirti porsi qiriu
Vetëm me veten, pa fare zhurmë!