Me mijëra netë
Nuk ka mbiemër të t’përshkruaj,
As epitet të t’krahasoj,
Një cigan në vend të huaj,
Bardh’ e zi të pikturoi!
Të kam përballë portret i vjetër,
Pikturë e lirë edhe e thjeshtë,
Eshtë zhubrosur ajo letër,
Nga ai shi, at’herë në vjeshtë!
Por përsëri ti je përrallore,
Si të ket’ bërë Da Vinci vetë,
Buz’qeshja jote ashtu hyjnore,
Dhe sytë e tu, të kaltërt, det!
Më ndodh shpesh ashtu në heshtje,
Me ty pa rreshtur, të bisedoj,
Nuk jam i çmendur, të flas me vete,
Nuk nxjerr zë, imagjinoj!
Je një përrallë që e kam jetuar,
Me mijra herë, në mijra netë,
Cdo ditë më shumë t’kam dashuruar.,
Dhe pse ti je, veç një portret!
Kërkoj për fjalë të të përshkruaj,
Fjalët pranë teje nuk gjejnë kuptim,
E pikturuar nga një i huaj,
Sa e gjallë në shpirtin tim!
Poezi nga Bledi Ylli