Tag Archives: te dua
Më e shtrenjta dashuri
Mëngjeset e vrenjtura mi bën diell
Zemrës time mi shton jete
Sa herë ty në krah të mbaj
Syve të mi ti dritë mi jep.
Thellë nga shpirti ti buron
Ti që yjet i ule për mua
Në dorë botën ma dhuron
Ditët mi ngroh me rrezet tua.
Ndonjëherë nuk qaj…
Shpesh kaloj rrugëve që bashkë kaluam
Zemra fillon dridhet, njëlloj si dikur
Me rrahjet e saj lotë syve pikuan
Pse si atëherë nuk u bëmë më kurrë.
Asgjë në ato vende jo nuk ka ndryshuar
As pamjet, as rrugët, as njerzit që na panë
Madje as çifti që sa herë ziheshin
Ishin akoma bashkë, ato nuk u ndan.
Veç nesh, çdo gjë aty është si përpara
Dhe ajri që thith më ngjan si dikur
Vetëm ne të dy morëm rrugë të ndara
Rrugë që nuk lejuam të ndeshen më kurrë.
Shpesh kaloj rrugëve që bashkë kaluam
Zemra fillon dridhet, këmbët mezi mbaj
Imazhin tënd ndër sy vitet se ndryshuan
Shpesh kaloj andej, ndonjeherë nuk qaj.
Poezi nga: Lizz Berisha
Labirint
Shumë e mistershme qënia jote
Të them qënie se s’di ç’te them
Nuk ngjan m’asgjë të kësaj bote
Shembulli i parë gjer në ekstrem.
Ti je e bukur(si shumë të tjera)
Po veç kur flet, lekundet dheu.
Ngjyroset qielli, dridhet dhe era
Kush të dëgjoi e kokën s’ktheu!
Ah,kur ecën…kur ecën ti
Zbërthehet dielli në mij’ra copë
Ku mos të ngjash si perëndi
Me kurorë dielli mbi flokë!
Dhe unë që humba në sytë e tu
N’ato vështrime që ti m’i falje
Preferoj të jem kështu
Pa kërkuar për rrugëdalje.
Poezi nga: Bledi Ylli
Shpirti i bukur
Më vjen të nxjerr ty nga çdo varg.
Të lë diku, nepër kujtime.
Por ti ndriçon me shumë nga larg.
Bëhesh diell për muzën time!
Më vjen të gris ty nga çdo letër
Ku je në prozë, a poezi,
Dua të bëj të jesh një tjetër.
E çuditërisht mbetesh po Ti!
Pena e artë
Sa herë kam vdekur duke pritur
Si Bukovski e të tjerë.
Jam ringjallur, po në pritje
”Shpirti del vetëm një herë”!
I fiksuar drejt tavanit
Si Bukovski e di mirë.
Për një gjest, një fjalë, një shenjë
”Vdisja” netëve me dëshirë!
Sa të vdekur mes të gjallësh
Në një botë, ku vdes një herë.
Turma njerëzish, vorbull fjalësh
Pritje, mall, parajs’ e ferr!
Në cdo pritje ka qetësi.
Edhe lotë që rrjedhin lumë.
Prisja unë, të vije ti
Prisje ti, të vija unë!
Askush s’erdhi e prandaj
Thash të rroj kështu së gjalli.
Mirë, Bukovskin do e ndaj
Si t’shpëtoj nuk di, nga malli?!
Mall
Ca pika shiu ranë mbi qelq.
Për ty unë befas ndjeva mall.
Jetojmë të dy në një qytet,
Dhe rrallë shihemi sa rrallë.
Edhe m’u duk pak e çuditshme
Si erdh kjo vjeshtë, ky mëngjes.
Qiejt e ngrysur pa lejlekë
Dhe shirat pa ylber në mes.