Tag Archives: poezia ime
Më e shtrenjta dashuri
Mëngjeset e vrenjtura mi bën diell
Zemrës time mi shton jete
Sa herë ty në krah të mbaj
Syve të mi ti dritë mi jep.
Thellë nga shpirti ti buron
Ti që yjet i ule për mua
Në dorë botën ma dhuron
Ditët mi ngroh me rrezet tua.
Shpirti i bukur
Më vjen të nxjerr ty nga çdo varg.
Të lë diku, nepër kujtime.
Por ti ndriçon me shumë nga larg.
Bëhesh diell për muzën time!
Më vjen të gris ty nga çdo letër
Ku je në prozë, a poezi,
Dua të bëj të jesh një tjetër.
E çuditërisht mbetesh po Ti!
I besova luledeles
Në dërrasat e shtëpisë së vjetër
Kishte çelur një lule dele,
Ç’më solli pranë një moshë tjetër
Pasditen e artë të një të Diele.
Ish koha e dashuris sime të parë
Kur lulen pyesja më do apo s’më do,
Kur këmbët bëja gjak nëpër ugarë
Të shihja kur kthehej ajo.
Gjithçka dhe asgjë
Kur të lindën nuk të pyetën
E do t’vdesësh pakuptuar,
Ke dëshirë t’a jetosh jetën?
Apo thjeshtë duhet jetuar!
Merr një udhë ashtu pa ditur
Gjen një kthesë edhe një tjetër,
Dhe një ditë fare pa pritur
E sheh veten më të vjetër!
Përse dashuria jonë mbeti në mes?
Përse dashuria jonë mbeti në mes,
Kur mezi prisje të thoshe mirëmëngjes?
Ç’u bënë ato fjalët e bukura, ku vane?
Apo s’ishin te sinqerta, e era i shpërndan.
Motrushe, nuk mund t’i thuhen gjithkujt
Fjalët nga zemra kush t’i ka lëkundur kush
Apo tekat e tua nga shpirtin ta fshinë,
E miqësinë tonë e hodhe në prapashpinë.
Eklips
Sonte dita u bë natë,
Pa eklips, vetëm nga ti.
U fsheh nën flok’t e tu të gjatë,
N’atë të zezën, mrekulli.
Prisja unë një fjalë nga ty,
Ti e qetë, përdhe vështroje,
Kokën të ngrita, të t’shoh në sy,
Të pash unë, ti s’më shikoje!