E njoha Zotin tim
Kujtoj atë ditë,
mundim, brengë, vështirësi,
dhe sa shumë durim dritë,
duhej atë ditë.
I brishtë në gjunjë rashë,
në hidhërim humnerë,
më i fortë u ngrita,
me lutje dhe lotë në zemër.
Mëkatar pa kryer mëkat
Me qeshjen mos luaj, të lutem!
Se mëkatar më bën pa kryer mëkat,
Tundimi yt pabindësisht zjarrin më vë,
E si për dreq, në bukuri ti dhimbje e tradhëti mbart.
Me ata sy brishtësie epshin mos ma harbo,
Se më bën mëkatar pa kryer mëkat,
Botën e shpirtit plot jetë ma fundos,
Për atë çast, të ëmblin e të mallkuarin çast.
Po shfaqesh në qiell
Që në ditën që u shuajte, u bëra me veten i huaj,
Më s’eci rrugicave me kalldrëme të baltosur,
Dritat e qytetthit ndriçojnë një herë në muaj,
Më nuk shoh lypsarë që ngarendin të leckosur.
Ditë zie ende mbaj, kurorë zambakësh të sjelli çdo agim,
S’pyes për veten, në luftë i jam përjetësisht,
Varrin ta stolis bukur, si e dëlirë në amshim,
Krrokamat prishin zhurmën, nga ikja jote, sigurisht.
Shkëmbi
Ky shkëmb nga deti gjoksin e ka kthyer,
Dhe shpatullat në mal i ka mbështetur,
Qëndron si dëshmitar në bronz i lyer,
I heshtur me vështrim në shekujt tretur.
Mbi shpatullat tij gjëmuan shekujt,
Me shpata, bomba, mina e radarë,
Shtëllunga si në furkë mblodhën mjegujt,
Po prapë nga supet ranë, u hoqën zvarrë.
Pa të
Nuk e di o Zot
pse kaq shumë e dua?
Pse është kaq i veçantë
ai njeri për mua?
Pa të s’mund të jetoj,
Pa të jetën se mendoj,
Pa të botën se imagjinoj,
Pa të veten e harroj.
Shumë e dua,
Pa të s’mund të jetoj,
është shpirti im,
jetën më plotesoj.
O ti që dëshiron Xhennetin
O ti që dëshiron Xhenetin,
Vallë… për të a po punon?
Ditët e jetës në dunja,
Vallë… si po i shpenzon?
Kalojnë ditët me shpejtësi,
Jeta jote po shkurtohet,
Çdo ditë e njejta histoeri,
Pritet një ditë që të pendohet.
Vallë… mendon ti, o njeri,
Se ke kohë për t’u penduar,
Kush të ka dhënë garanci,
Që je kaq i siguruar?
Ti Xhenetin po kërkon,
Vallë… për të a po punon?