Category Archives: Poezi Dashurie
Të huaj
Përse u bëm’ si dy të huaj
Mos më pyet se nuk e di.
Ndoshta shpirtërat zjarrin shuajn’
Atëherë, kur vdes një dashuri.
Përse kur ëmbël vjen mëngjesi
Dëshiroj kujtimin tënd,
Shpirti i etur ç’mund të presi
Nga një dashuri që dhëmb!
RrI me mua
Atëherë, kur jeta dukej mërzi
Ku s’dija ç’ish’ mëngjes a mbrëmje.
U gjënde ti si një hyjni,
Si oksigjen, si dritë u gjënde.
Kur shihja shpresën se si venitej
Ku s’kisha sy, as shpirtë, as mëndje,
Dhe zemrën plagë që përpelitej
U gjënde ti, ah ti u gjënde!
I besoj zjarrit të dashurisë
Që ndeze ti, me flak’t e tua,
Perëndi e mirësisë,
Tani u gjënde! Rri me mua!
Poezi nga: Bledi Ylli
Rezistuam
Netëve të errëta, kur kalonim
Përmes lagjes, krah per krah,
Të pata thn, e mbaj mend mirë
të dytë në botë,si ti nuk ka!
Komplimenti të pelqeu
më përqafove dhe më the,
Zemra syri s’më gënjeu
dhe ti shok në botë s’ke.
Që atëherë shumë kohë kaloi
dashurinë vetëm e shtuam,
Kush na njohu e s’na lakmoi?
Si mundëm dhe rezistuam?
Poezi nga: Astrit Balliu
Ti, vetëm ti
Nuk mund të them si ndjehem mbrëmjeve pa ty
Ku dielli braktis bukur, atë të fundit ngjyrë,
Kur dhe neonët ndizen, si njerëz ngjajnë pa sy
Dhe pemët gjysëm-duken, si njerëz pa fytyrë!
Më pyet ka njerëz rruga? Ka si jo, gjithmonë
Rendin, i trembë nata dhe zënë folenë e tyre,
Unë që endem rrugëve, pres të bëhet vonë
Më pëlqejnë të gjitha, nuancat e kësaj ngjyre!
Në një qoshe të keqe
U deshëm vërtet në një qoshe të keqe,
Një vend aspak për dashurinë,
Zgërbonja, gjemba, gropa dhe hendeqe,
Ombrella të zeza galash mbi greminë.
Kur dashurinë atje asgjë nuk e joshte,
Çuditërisht e joshëm tok dhe e gjetëm.
Tek dashuronim ëngjëlli thoshte:
“Duroni dhe pak të ngjitni të përpjetën”.
Vërtet ish e keqe kjo qoshe.
D.Agolli
Zëre se s’u takuam
Zëre se s’ jemi takuar
thjesht tek ti erdha si drojë.,
Thuaje: ajo s’do të këtë ekzistuar,
ishte një sqimë, pa zë, e pa gojë.
Por unë, s’isha si gjithë të tjerat,
kur je tufan, e kërkon përplasjen,
Bëhesh shkaku, ku mbushen erërat,
qëllimi, mos ta dorëzosh zbrazjen.
Prandaj ti, mos u beso stuhirave,
ku mërdhijnë fjalët dhe bindjet,
I dashur, leri vënd veç të mirave,
e mos fol kurrë më për dhimbjet.
Poezi nga: Mimoza Berisha