Të doja njerinë
Me sytë e dhimbjes, pashë heshtjen,
një heshtje të zezë, si nje pus i zi,
Me sytë e mendimit, lexova buzëqeshjen,
atë lloj buzëqeshje, që veç unë e di.
Me sytë e qiellit, pashë lumturinë,
ndjeva emocionin, forcën dhe fuqinë,
Me sytë e jetës, botën dashurova,
mbi të gjitha, mësova të doja thellë njerinë.
Poezi nga: Valentina Llapri