Tag Archives: perqafimi poezi shqip
Mësuesit tim
Mu drodh zemra me të parë,
“kokë tullacin” me ditar.
Ishe e vogël mendja ime,
të kuptoj tërë k ‘to ndryshime!
Me të hyrë “ai” në klasë,
desha vajit me i’a “plasë”.
Por ai sikur e kuptoi,
mu ofrua, me ledhatoi!
Ata dy pleq
Një plak. Një plakë. Dhe një park.
Edhe një stol. Dhe bëhen katër!
Dhe një neon që ndizej, shuhej,
Sikur ta shkelte syrin natën!
Po pas një viti mbetën tre.
Një plak. Një stol. Një park i gjelbër.
Dhe një neon që më nuk ndizej,
Që mbeti si një sy i verbër!
Në vjeshtë, ah, mbetën veç dy.
Një park. Një stol krejt i vetmuar.
Që pret mos kthehen prap’ aty,
Ata dy pleq të dashuruar!
Nga: Skënder Rusi
Perqafimi
Po fryn nje ere e ngrohte nga jugu,
ne park, ngadale perkulen pemet,
si krahe te dridhshem te dashuruarish
ne perqafim nderthurren deget.
Dhe mua me kujtohesh ti
e ngrohte, e bukur si kjo ere,
me krahet lidhur pas trupit tim
per puthje etur dhe pamje mjere.