Tag Archives: jeta ime
Do jem te kroni
M’kërkoni
Kur s’do të jem mes jush, si rrugëecje e shpresës,
Do jem, te kroni
Ku pinë dashuri, zanat e maleve, me sytë e besës.
N’trollin e lagësht, duke mbjellë, fidane t’lumturisë
Nën suvalen bardhësi, me shikimet e lirisë,
Si shqiponjë mali, e harlisur, n’fluturim të gjithësisë
Për dasmën e tretë, që, i duhet Shqipërisë.
M’kërkoni
Kur ngjyra e gjuhës, t’u thahet, e germat t’u ikin, qiellit,
Do jem, te kroni
I dehur, nga dashuria e zanave, bashkë me rreze t’diellit.
Për një rigë dashuri
Nën mështekën, liri
Rri, me flakë t’vdekjes, me afsh shpirti, si i harlisur,
Për një, rigë dashuri
T’fshehur, buzëve të malësores, me sytë e qëndisur.
Si shqiponjë mbi bjeshkë, kur m’i derdh shikimet, ballit
Me frymën e jetës, ku i lamë, kujtimet e rinisë,
Mes dy buzëve të Sharrit, te gurra, ku buron uji i mallit
Nga zemrat me dhimbje, nëpër xixa t’dashurisë.
Nën mështekën, liri
I heshtur, rri, para mëkatit që nuk falet, nëpër malësi,
Për një, rigë dashuri
Që i mbeta borxh, malësores, kur mbeta pa Shqipëri.
Fund në mallëngjim
Kur nisa dita aq e heshtur
Nëpër natë mos prit për zhurmë
Veç mendime vijnë të ngjeshur
E në një të ç’rregullt, turmë!
Kur nis dita pa të patur
Nëpër natë nuk kapesh ti
Dashuri, pas ëndrrash kapur
E pas heshtjes, dashuri!
Frymëzimi im
Sonte qielli ka shum yje
Midis tyre gjendesh ti,
Sonte yjet ndriçojnë qiellin
Ti je qielli në pafundësi.
Aq të dua edhe unë
Pjesë të shpirtit tim të mbaj,
Ti gjithmonë je muza ime
Frymëzim në çdo detaj!
Përse më shkrove sërish letër
Përse më shkrove sërish letër, kur koha jonë flinte në hi?
E di ç’më bëre? Më ke ndezur, për më të shuar përgjithnji.
E mbaj në duar, më djeg dorën, e hedh matanë, shpirtin më djeg,
në zjarrin që më ke dërguar, më thuaj ku ta gjej një shteg?
Përse s’më le në punën time, të flija lirshëm në harresë?
Ç’t’u desh t’i dilje kohës kundër, të fshije pluhur në kujtesë?
Nëse tek ti lashë disa borxhe, mos mi përmend, të lutem, kot,
më thuaj, pra, kush dashurisë iu dha dhe nuk i mbeti borxh?
Përse më shkrove sërish letër, kur koha jonë flinte në hi?
E di ç’më bëre? Më ke ndezur, për të më shuar përgjithnji.
Poezi nga: Iliaz Bombaj
Përjetë i yti
Nuk u ktheva të t’shikoja
Por u kthyen sytë e mi
Në të kundërt dhe pse shkoja
Zemrën, kisha lëne tek ti!
Me gjithçka që kishte brënda
Ndjenjash, gjaku orendi
Në tokë tjetër shkelte këmba
Zemër-shpirt aty tek ti.